سفره مادرم

امروز در یکی از شبکه های رادیویی در مورد مهمانی رفتن بحث می کردند که چرا رفت و آمد ها کم شده است .

هر کس یک عقیده ای داشت و فکر می کرد خودش درست می گوید .

خانمی زنگ زد و گفت وقتی می خواهی کسی را ببینی باید 50 هزار تومان پول آژانس بدهی . دیگری گفت خانه ها کوچک است و باید مهمان را به رستوران دعوت کنی آن هم با این وضع اقتصادی سالی یک بار  .  وقت مهمانی رفتن نداریم  صبح تا شب باید کار کنیم . تشریفات زیاد شده   باید چند نوع غذا درست کنیم وگرنه برات حرف در میاورند . وقتی از خونه ات می روند  پشت سرت غیبت  می کننند و چه و چه . 

اما من با همه این حرفها مخالف هستم و به مادر خودم نگاه می گنم ایا او که سفره اش همیشه پهن است خانه بزرگ دارد؟ او مهربان است و همه عاشق مهربانی او هستند و نه چندین نوع غذایش .

 او این دوست داشتن را یک شبه بدست نیاورده در طول زندگی با اخلاق خوبش همه را دور خودش جمع کرده است . راستی چرا؟ در این بحث رادیویی کسی از محبت نگفت .

چرا ماکار می کنیم چرا؟؟ برای اینکه مبل بخریم ؟ برای چی مبل و میز ناهار خوری می خریم .چرا؟

چرا ظرف می خریم و در دکور قرار می دهیم .  و فقط سالی یک بار گرد کیری می کنیم چرا؟ 

وقتی مهمان را به رستوران می بریم نیازی  به این خرید ها نداریم . "بقول برادرم هر روز که به خونه می ایی باید به مبل و صندلی که مرتب است و روش کشیده شده است سلام کنی"؟

ترافیک های ایام تعطیل  خود گواه این است که همه وقت دارند و پول هم دارند حاضریم ساعنها در ترافیک بمانیم تا به یک درخت سبزی  برسیم و وووووووو خودتان می دانید .

اما برای دیدن مادرمان برادرمان خواهرمان فررندمان کار را بهانه می کنیم . نمی دانم کار می کنیم که چه شود مگر همه به اندازه یک کف دست بیشتر نان  می خوریم این که خرجی ندارد . تا کی باید کار را بهانه کنیم وقت نداشتن را  هدف قرار دهیم .

مادرم محبت دارد و این است که همیشه دور سفره اش مملو از دوستدارنش است .و اما

 هیچ چیزی را تا اهلی نکنند نمی توان شناخت آدمها دیگر وقت شناختن هیچ چیز را ندارند آنها چیز های ساخته و پرداخته از دکان  می خرند اما چون کاسبی نیست که دوست بفروشد آدمها بی دوست و آشنا مانده اند . تو اگر دوست می خواهی مرا اهلی کن ..........

ایا ما اهلی شده ایم و یا اینکه اهلی کرده ایم . 

راستی چزا؟